Page 20 - locotrip-001

locotrip 19

κι ό,τι απέμεινε τέλος πάντων απ’ τα τόσα ονόματα
με τις κορώνες,
το ισοπέδωσαν οι 70 πάνω-κάτω βομβαρδισμοί
του Δευτέρου Παγκοσμίου, δε νομίζετε;
Μα οι κήποι ξανανθίζουν. Ευτυχώς.

Στον πύργο της Dajbabska Gora σ’ αφήνω, βλέποντας την
πόλη τόσο όμορφη,
φωτισμένη από ψηλά, ν’ αστράφτει χίλια άστρα.
“Θα ξανάρθω”, σου λέω μετά το χορό μας
και δεν σ’ αποχαιρετώ.
Zdravo, γεια σου, “περίμενέ με”.

Μας χωρίζουν οι γλώσσες, δεν σ’ αναζήτησα Vuk,
κι ας πιστεύω πως πέρασες πολλές φορές απ’ αυτό το δρόμο,
απ’ τη Bulevar Ivana Crnojevića
φωνάζοντας συνθήματα για όλα εκείνα που σας καίνε εδώ.
Μα ίσως ειν’ η μισή αλήθεια, που σου λέω.

Γιατί ακούω μαρσαρίσματα και θέλω να γυρίσω
και να ‘ναι εκείνος.
Εκείνος μόνο, για να του θυμώσω:
“τι θες κι εσύ με τα μαύρα ρούχα σου και τα καπνισμένα μάτια;
τι με κυνηγάς, με τ’ αναποφάσιστα χέρια σου;”
Και πώς να καταλάβεις
ότι θα ‘θελα να του δείξω την πόλη, Vuk, να ξεφλουδίσει την
ιστορία της,
κι ίσως να γράψει ποιήματα;

Πώς να καταλάβεις, ότι στέκομαι έξω απ’ τον καθεδρικό, που
στους τοίχους του απεικονίζεται ο Μαρξ, o Ένγκελς, ο Τίτο, να
καίγονται στην Κόλαση, και δεν μπαίνω μέσα;

Πρέπει ν’ αφήσω κάτι, μια εκκρεμότητα, ένα λόγο,
για να υπάρξει επόμενη φορά, για να ξανάρθω εδώ, να πιάσω
το νήμα πάλι τότε, κι έτσι μένω ν’ αναρωτιέμαι: