Περιγραφή
Ο Γιώργος Θεοτοκάς υπήρξε κορυφαίος πολιτικός διανοητής και συγγραφέας της γενιάς του ’30. Υποστήριξε πρώτος και με επιμονή την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας και την ανάγκη προσήλωσής της στη Δύση. Στο πλαίσιο αυτό είδε αρνητικά την ανακίνηση του Κυπριακού και την αντιπαράθεση με τη Βρετανία. Η επισκόπηση των σχέσεών του με την Κύπρο γίνεται μέσα από την πολιτική και πνευματική του πορεία. Εξετάζονται οι σχέσεις του με τον Ευάγγελο Λουΐζο, ξενιστή του Σεφέρη και του Ελύτη στην Κύπρο, με τον Λουκή Ακρίτα και τον Αιμίλιο Χουρμούζιο, με τον οποίο υπήρξαν για μια εικοσαετία οι αντίπαλοι πόλοι στο χώρο του ελληνικού θεάτρου.
Η κεντρώα ιδεολογική του πορεία, ο θαυμασμός του προς τον Γεώργιο Παπανδρέου και η εμπλοκή του στην πολιτική ιχνηλατούνται μέσα από τις παρεμβάσεις του για το Κυπριακό και τις τοποθετήσεις του για τη νεοϊδρυθείσα Κυπριακή Δημοκρατία. Παρακολουθούσε με αγωνία τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την Κύπρο, ιδιαίτερα μετά την πολιτειακή εμπλοκή και την αποστασία.
Στο βιβλίο περιλαμβάνεται επίμετρο ένα εκτενές χρονολόγιο της ζωής και του έργου του Γιώργου Θεοτοκά, που επιτρέπει την καλύτερη πρόσληψη και κατανόηση των θέσεων και των απόψεών του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Τι ήταν αυτό που έστρεψε το ενδιαφέρον του ιστορικού στον συγκεκριμένο λογοτέχνη; Όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Γεωργής, ο Θεοτοκάς, αν και πολυταξιδεμένος, σε αντίθεση με τους άλλους Έλληνες ομοτέχνους της γενιάς του, όπως για παράδειγμα ο Σεφέρης, ο Μυριβήλης και ο Ελύτης, δεν επισκέφτηκε ποτέ την Κύπρο, ούτε είχε κάποια συγγένεια ή άλλου είδους εξοικείωση με το νησί. Επιπλέον, ούτε ο κυπριακός Τύπος, τουλάχιστον μέχρι και το 1938, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το έργο του, εκτός από ελάχιστες παρουσιάσεις και κάποιες έμμεσες αναφορές σε λογοτεχνικά περιοδικά ? αν και στη συνέχεια, θα γράφονταν επαινετικές κριτικές από γνωστούς Κύπριους λογοτέχνες (Αιμίλιο Χουρμουζιάδη, Μελή Νικολαΐδη κ.ά.) και κάποια θεατρικά έργα του (κυρίως ιστορικά και με έμφαση στην ελληνική παράδοση) θα ανέβαιναν σε θεατρικές σκηνές του νησιού. Εκείνο, όμως, που κατεξοχήν τον διαφοροποιεί και ταυτόχρονα προκαλεί το ενδιαφέρον του Γεωργή, εκτός, βέβαια, από την αναμφισβήτητη αξία του πρώτου ως λογοτέχνη, είναι «η παρρησία του λόγου και η ευθυκρισία του σε μιαν εποχή επικίνδυνου εθνικισμού και άκριτου λαϊκισμού». (Χρύσα Φάντη, bookpress.gr – 22/01/2020)
