ΟΝΕΙΡΑ ΣΥΝΟΡΩΝ

[…] Σε μεγάλη φόρμα εδώ, ο Πάκο Τάιμπο υπογράφει μια ιστορία περίπλοκη όπως η ζωή, όπου το παρελθόν ξαναβγαίνει στην επιφάνεια και μας βυθίζει σε μελαγχολία. Το “στυλ Μπελασκοαράν Σάυν” βρίσκεται εδώ στο απόγειό του, ένα μείγμα λεπτότητας, νοσταλγίας και χιούμορ που καθιστούν πραγματική απόλαυση την ανάγνωση του μικρού αυτού αφηγήματος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

“Με πρόσχημα μια ακόμα ιστορία μυστηρίου, ο πιο πολιτικοποιημένος συγγραφέας της αστυνομικής λογοτεχνίας, ο Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ στο μυθιστόρημά του “Ονειρα συνόρων” δίνει την εικόνα στα βόρεια του Μεξικού, στη μεθόριο με τις ΗΠΑ, πριν από τη συμφωνία της NAFTA.
“Μια αλλόκοτη χώρα, ούτε Μεξικό ούτε Αμερική, μια γη που όλοι είναι ξένοι”, περιγράφει αυτήν την άγρια περιοχή ο συγγραφέας μέσα από τα λόγια του ήρωά του, του μονόφθαλμου ντετέκτιβ που απεχθάνεται κάθε είδους εξουσία και αναπολεί συχνά την εποχή της Επανάστασης. Ήταν ο Πάντσο Βίγια στο Βορρά και ο Εμιλιάνο Ζαπάτα στο Νότο έσπερναν την ελπίδα για ένα άλλο Μεξικό.
Όμως βρισκόμαστε στο 1990. Οι παλιοί επαναστάτες είναι κρεμασμένοι σε φωτογραφίες στα μουσεία. Η εμπορική συμφωνία ανάμεσα στο Μεξικό, τις ΗΠΑ και τον Καναδά, που θα γεμίσει την περιοχή εργοστάσια με φτηνό εργατικό δυναμικό, δεν έχει ακόμα υπογραφεί. Αλλά ήδη οι πόλεις στις όχθες του Ρίο Γκράντε από την Τιχουάνα μέχρι τη Σιουδάδ Χουάρες είναι μια ουδέτερη ζώνη “πλημμυρισμένη από εχθρικό φως, σκόνη και εγγλέζικες πινακίδες”. Ένα τοπίο όπου οι Αμερικανοί από την άλλη πλευρά το επισκέπτονται μόνο για τη μαριχουάνα, την τεκίλα και το φτηνό σεξ. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ζαλισμένος από την τροπική ζέστη και την απεραντοσύνη της ερήμου, ο Σάιν έρχεται αντιμέτωπος με τη διεφθαρμένη αστυνομία, τους βαρόνους των ναρκωτικών που είναι οι νέοι κυρίαρχοι και τους ακροδεξιούς Αμερικανούς που εξοντώνουν τους απελπισμένους μετανάστες.” (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ΕΠΤΑ, 12/9/2010)